Hoi

Shaloooom,

Na alle berichtjes met vragen hoe het hier is en wat we hier doen, hebben we toch maar besloten om een soort van blog te schrijven. We zitten hier nu alweer drie weken :O

Drie weken geleden, toen we beide nog zoiets hadden van wth gaan wij nou weer doen.
Drie weken geleden toen we een afscheidsfeestje hielden.
Drie weken geleden toen Laura de hele dag door het Barneveld heen rende om alle laatste dingen nog te regelen.
Drie weken geleden toen Christel te laat aankwam op het vliegveld. (Vindt Laura). Christel's excuus: 'Het kwam door mijn familie.'

Van te voren waren we best wel bang gemaakt voor de vele controles en ondervragingen. Op Schiphol werden we gefouilleerd, maar was er verder niet zoveel aan de hand. In een vliegtuig vol met hoofdoekdragende mensen zaten we op weg naar Istanboel. Christel sliep de hele tijd. Laura keek uit het raam. Zelfs op het vliegveld in Istanboel sliep Christel. Laura luisterde muziek. In Istanboel werden er vragen gesteld over wat we in Israël zouden gaan doen en moesten we aan kunnen tonen dat we een ticket terug hadden geboekt. Een half uurtje later zaten we in een vliegtuig vol keppeltjes. In Tel Aviv aangekomen, werden we weer ondervraagd, maar al snel kregen we een visum. De zon scheen dus in onze t-shirt stapte we in de trein naar Nahariya.

Onderweg kwamen we tientallen jongeren tegen met legerpakkies en geweren. Voor ons zat een vrouw met een KNVB tas.

Owja, we willen ook nog even het afscheidscommité bedanken dat helemaal voor ons naar het vliegveld is gekomen om ons uit te zwaaien. Bedankt gezin Christel. Bedankt gezin Laura. Bedankt Esther, Anne, Jasper en Nadine Haaz. Bedankt Wessel. We waardeerden dit zeer.

In Nahariya aangekomen moesten we anderhalf uur op de bus wachten. Terwijl we aan het wachten waren werden we aangesproken door twee jongemannen. We hebben in deze wachttijd met hen gepraat over dingen als het leger, muziek, school, etc etc. Laura's mobiel was bijna leeg. Ze mocht hem opladen aan het geweer van de armyboy. Toen de bus er aankwam duwde de armyboy zijn geweer in onze handen, zodat ze onze tassen in de bus konden zetten. Dat ding is echt retezwaar.

We werden door de buschauffeur recht voor de deur afgezet. We waren de enige passagiers. We werden hartelijk ontvangen door onze mentor. We kregen een kleine rondleiding en werden naar onze barak gebracht. Om zes uur werden we in de eetzaal verwacht en vierden we erev sabbat. (Als je wil weten hoe dit gaat, gebruik google)

Zaterdag waren we vrij. Zondag hadden we met allerlei mensen gesprekjes en kregen we veel info over hoe het hier in Nes Ammim werkt. Zaterdag is hier eigenlijk zondag. Omdat Nes Ammim een hotel runt, is het vaak zo dat we gewoon moeten werken op zaterdag. Je hebt hierdoor helemaal geen weekend of weekgevoel. Vaak weten we niet eens wat voor dag het die dag is.

Zaterdagavond zijn we naar een soortvan kerkdienst geweest en naar ons eerste kampvuur. Hier werden we voorgesteld aan een stuk of 10 katten. Er lopen hier in Nes Ammim meer dan 50 katten rond :O

Maandag was onze eerste werkdag. Er werd ons geleerd hoe we een hotelkamer schoon moesten maken. 's Avonds werkte we in de dinninghall. Hier verwelkomen we de gasten, houden we het buffet in de gaten en ruimen aan het eind alles op.

De rest van die week hebben we vooral veel gewerkt en gechild met de andere vrijwilligers. We hebben onderhand al wel 6 kampvuren gehad. Ook hebben we purim gevierd. Dit is een soort van carnaval. Hiermee wordt gevierd hoe Esther ervoor zorgde dat het volk Israël gered werd van Haman.

Vorige week zaterdag zijn we naar Akko geweest met een groep Nederlandse studenten van de VU. Na een rondleiding door de stad hadden we twee lezingen. Een palestijnse vrouw vertelde over hoe dit land een beetje verdeeld is en waarom. Een Israëlische vrouw vertelde over de organisatie waar ze in werkte. Dit was een organisatie waarbij Israëlische en Palestijnse meiden met elkaar op kamp gaan in Amerika. De bedoeling is hen dichter bij elkaar te brengen, elkaar te begrijpen en een soort van vrede te stichten. We moeten zeggen dat hoe meer je over de conflicten hier te weten kom, hoe meer vragen je krijgt en hoe verbaasder je wordt over hoe het ooit zover heeft kunnen komen.

Afgelopen maandag zijn we met z'n tweeën naar Safed geweest. Dit is een stadje in het noorden van Israël in de buurt van het meer van Tiberias. De busreis van een uur was echt prachtig. In Safed hebben we het citadel beklommen waardoor we een mooi uitzicht hadden over de stad. Verder hebben we gewinkeld en zijn we door Artists Colony heengelopen.

Afgelopen zondag en maandag zijn we er twee dagen op uit getrokken. Eerst zijn we naar Tiberias geweest. Daar hebben we aan het meer van Galilea gezeten en de stad verkent. We hebben daar in een hostel geslapen en zijn de volgende dag naar Haifa geweest. Daar hebben we de Bahia gardens en de haven bezocht. Daarna wilde we graag naar Carmel center. (carmel, die berg van Elia :)) We besloten te voet te gaan, toen we eindelijk boven waren, waren we te moe om nog iets te willen doen, dus zijn we weer terug naar huis gegaan.

Gisteren zijn we met onze eerste studietrip meegeweest. We zijn naar een echte kibboets toegereden. Daar wachtte onze gids ons op. We kregen een rondleiding door de kibboets. Ze delen daar echt alles en het loopt financieel supergoed. Bizar dat zoiets werkt. Bij haar thuis vertelde ze over haar leven als joods meisje in Engeland waar ze veel haat tegen Joden heeft meegemaakt. Ook vertelde ze over haar tijd in Israël. Al haar zoons hebben in het leger gezeten en veel meegemaakt. We zaten soms met tranen in onze ogen te luisteren. Ze vertelde ons over het ontstaan van Israël en hoe alles een beetje gegaan was tussen de Palestijnen en Israëli’s. Hoe meer je hier hoort over het conflict hoe verwarrender en uitzichtlozer alles wordt. Er lijkt gewoon geen oplossing te zijn, en dan weten we nog niet eens alles. ’s Middags heeft ze ons rondgeleid in een stadje waar de ‘groene lijn’ per ongeluk doorheen is getekend. De ene helft van het stadje hoort bij de westbank en mag niet in de andere helft komen. We zijn naar een kapper geweest in het westbank gedeelte die ons vertelde over hoe dat zo gekomen was. Hierna zijn we lang het hek gereden dat Israël scheidt van de westbank. Ook zijn we door een Joodse nederzetting in de westbank gereden.

Hoe onze weken er ongeveer uitzien:
• Elke week werken we rond 40 uur in housekeeping of dinninghal
• Elke dag krijgen we drie maaltijden
• Zondag is het begin van de week
• Dinsdag is er ’s avonds bijbelstudie
• Elke donderdag is er bar avond
• Vrijdag vieren we Erev Sabbat
• Zaterdag is er volksdansen en een kerkdienst
• Elke week minstens één kampvuur
• Elke week ongeveer twee dagen vrij. Dan trekken we er zelf op uit of gaan we op studietrip

Nou, dat is dus een beetje hoe ons leven er nu uitziet.

Doei.